Discurso de Clausura do Alcalde – 2013


«28 de marzo, a primaveira. Foran mil primaveiras máis que cantara cunqueiro. Esta é a primaveira da reconquista, da reconquista de vigo. Do avance da cidade que dende todas as súas gargantas xunta a súa voz. Cada ano atendendo a cidade e as suas xentes.

Cada ano para encontrarnos e unir forzas, mesmo para rendir homenaxe aos vigueses de honra. Outras reconquistas foron antes de nós. en demanda da liberdade, da dignidade e do orgullo de hai máis de dous séculos.

E foron antes tamén cando eiquí, no garcía barbón, falabamos da pesca, do automóbil, do mar e dos barcos, e así tantos e tantos feitos que nos ocuparon. E sempre fomos quen de atopar a nosa vía, a nosa resposta, o noso camiño, como estelas vivas que surcan a ría, quizais na búsqueda dos grandes mares.

E adiantandonos sempre, cada día, ó sol que se pon entre as illas cíes contorneadas no horizonte do poñente.
E hoxe de súbito, navegamos no medio desta crise asasina e cruel, que trouxo a miseria, a insolidariedade e o desemprego. Máis grave que nunca. Esta crise que trouxo os recortes, o temor e a angustia do desemprego a tantos e tantos fogares.
Leer máis


Pois eiquí, agora, nesta primaveira, nas estelas na mar, con machado, con otero pedraio, verso a verso, paso a paso, Vigo, máis unido que nunca, procede a levantar a súa voz contra os recortes, contra a depresión económica, contra as rebaixas na sanidade pública, na educación. Contra os que atentan contra os dereitos dos traballadores. Contra os que se apoderan dos aforos das familias con argumentos falaciosos, xa sexa en vigo, en galicia ou en chipre. Queremos levantar a nosa voz contra os desafiuzamentos que condenan a familias desgraciadas polo desemprego que se quedan na rua.

Queremos levantar a nosa voz contra esta insolidariedade dunha europa, asi non querida, que se define dunha parte con merkel e doutra con tantos paises que sofren.

É eiquí onde está a nosa reconquista. con máis forza que nunca, con máis unión que nunca. É a nosa firme determinación, a da cidade de vigo, na procura do noso emprego, na industria do automóbil e no naval. E na pesca, a de tantos frigoríficos e armadores. Sucesores de aqueles patróns que, cheos de ousadía e vocación de mar, se lanzaron a surcar todos, todos os mares e océanos.

Unidos na búsqueda de emprego no porto, na hostalaría, no turismo. Ou na búsqueda de impulso no comercio, estes valientes que cada mañá abren as suas portas e se unen aos cidadáns no camiño, na mar ou nas rúas da cidade.

E neste camiño queremos recoñecer aos que atenden a cidade. á asociación viguesa contra o cáncro, pola súa entrega, pola súa alma grande, pola súa man tendida a todos os que padecen esta terrible enfermidade. E elas e eles apoian, ofrecen a sua amizade. E á asociación viguesa contra o cáncro, e aos que padecen ou padeceron a enfermidade, e aos seus familiares, a todos eles, a medalla da cidade.

E a pregoeira, dona carmen navarro fernández-balbuena, muller excepcional, na vocación da investigación na ciencia médica, na cercanía das doenzas das persoas, un nome que se coñece nos mais relevantes hospitais do mundo. Exemplo de viguesa un dia afincada eiquí, e enseguida viguesa universal.

E ó poeta, o rapsoda que canta ás rúas de vigo nos seus poemas eternos. A don carlos oroza. Vigués distinguido.

Ao maxistrado, decano, quen aplicara a xustiza dende a sabiduría e a capacidade. Recoñecido por tantos xuices de toda españa. don antonio romero, vigués distinguido.

E á mediciña, especialista, gran investigador, na calidade e na atención humanizada. Don gumersindo espiña, vigués distinguido.

E 150 anos, século e medio, de ensino nos observan, agora dende a colina cara a maría berdiales e o mar. Sempre desde o corazon de tantas viguesas/es. O colexio da enseñanza, vigués distinguido.

E quen dende o deporte, o balonmán, e o empeño en robustecer o impulso para que xeracións e xeracións de mozos garden o seu espírito de equipo e de cidade. Antón piñeiro, vigués distinguido.

E tantos e tantos que dende o asociacionismo veciñal tanto fixeron pola cidade. Persoas, Gregorio en valladares, Cándido no casco vello, Valentín en sárdoma, Boullosa en sampaio ou Bustos, pais e tantos outros na favec. Por iso, a federación de asociacións de veciños eduardo chao, vigués distinguido.

E cincuenta anos na procura do deporte, da música, das corais, da sensibilidade e acción de grupo. Cincuenta anos, medio século de bo facer. A sociedade cultural e deportiva atlántida de matamá, vigués distinguido.

E seguiremos, nós, os vigueses propoñendo e executando. Creando sonos e facéndoos realidade. E todos camiñando. E o monte alba saudando ó día cada amañecer e as cíes dándolle a despedida no seu camiño ata a catarata medieval da fin do mundo que devoraba as naves que se atrevían.

E Vigo atreveuse e continúa atravéndose, porque o noso é facernos fortes cando máis o necesitamos. E así seguiremos, nas mil primaveiras. E eiquí nos reuniremos cada ano, cando as laranxas deixen paso ó estío, escoitando ós rumorosos saudando ó mar. Eiquí estaremos. Todos xuntos.»